علی نصیریان با بیان اینکه عمر خود را برای بازیگری گذاشته است، گفت: من اولین کلاس تئاتر را در سال ۱۳۲۹ رفتم و هیچ کار دیگری در کل زندگیم به جز بازیگری در سینما و تئاتر انجام ندادم و فقط بر روی این حرفه متمرکز بودم و همه زندگی‌ام را برای بازیگری گذاشتم.

وی ادامه داد: اگر فردی وارد حیطه هنر‌های دیگر مانند نقاشی، شاعری، خطاطی و ... هم شود به همین شکل است؛ باید عمر خود را برای هنر مورد علاقه‌اش بگذارد و درباره آن تحقیق و پژوهش کند تا کار مفیدی انجام بدهد.

نصیریان با بیان اینکه یک بازیگر تئاتر باید دوره‌های تئاتری ببینید و تحقیق کنند، خاطرنشان کرد: یک بازیگر تئاتر باید بداند طنز و کمدی در تئاتر چه سیری در قبل از جنگ جهانی دوم و بعد از جنگ جهانی اول داشته است، زیرا جنگ‌ها تاثیرات زیادی بر روی تئاتر‌ها داشته است. به عنوان مثال، تئاتر پوچی بعد از جنگ دوم به دلیل فشار‌های روانی ناشی از کشتار‌ها و خونریزی‌ها، نابودی‌ها که همه از تاثیرات اجتماعی است، بوجود آمد.

وی با بیان اینکه همیشه عشق بازیگری داشته است، بیان داشت: این عشق همیشه در ارتباط با مردم بوده و برایم بسیار جذاب و گیرا بود و هنوز هم به همین شکل است؛ اینکه بر روی صحنه باشم و در این امر صد درصد ارتباط ذهنی و فکری بین بازیگر و تماشاگر بوجود می‌آید که این امر برای من خیلی جذاب بود و هنوز هم هست یعنی پوینت اصلی یک بازیگر رابطه انسانی است؛ یک رابطه انسانی و مطرح کردن یک فکر، نظر، ایده و در میان گذاشتن با انسان‌های دیگر است.

نصیریان خاطرنشان کرد: خدا رحمت کند آقای رشیدی یک بار به من گفت بازیگری بعد از کار در معدن، دومین کار سخت دنیا است، زیرا بازیگر در یک موقعیت خطیری قرار می‌گیرد که باید متمرکز بر روی یک نقش با خصوصیات جامعه شناسانه، روان شناسانه و ... باشد بنابراین بسیار سخت و مهم است. من معتقدم برای عمیق شدن در بازیگری باید میدانی وارد عمل شوید، کتاب بخوانید، الهام بگیرید و یا فکر کنید. 

وی با بیان اینکه بخش عمده کار در بازیگری تخیل است، بیان داشت: سختی کار بازیگری در این است که از یک طرف باید متمرکز بر روی شخصیتی که قرار است خلق کنید، شوید و آن را بر روی صحنه تجسم دهید و در عین حال که نقش را تظاهر می‌کنید باورپذیر باشد.